Dzisiaj chciałabym Cię zaprosić do szukania w ruchu ciągłości. Tak, aby jak najrzadziej musieć urywać ruch, przerywać, zatrzymywać i startować gdzieś od nowa. Tak, jakby ruch nie miał początku ani końca, a szczególnie końca.
Jaki to jest ruch, który nie ma końca? Nie szukam ruchu, który ma wyraźny początek i koniec, który mogłabym powtarzać, który można łatwo wyodrębnić. Jak już ruch zacznę, to podążam dalej, pozwalam mu ewoluować i się rozwijać, zmieniać, przekształcać. Gdy zacznę ruch jakąś częścią ciała, to kontynuuję i pozwalam jej się przemieszczać w przestrzeni, poruszać w ciele, rozwijać w inną część ciała. Tak bardzo bez zatrzymania i zakończenia, jak to tylko możliwe. To nie musi być idealne. Dobrze jest na początku sobie poeksperymentować, wykonać kilka ruchów, które naszym zdaniem mają wyraźny początek i koniec, a następnie kilka ruchów, które płyną i rozwijają się, przekształcają w następny, kiedy trudno znaleźć początek i koniec. Dla samej siebie dobrze to poczuć.
Podobnie szukaj ciągłości w zmianie pozycji czy przemieszczaniu się po pokoju. Oczywiście nikt nie będzie tego mierzył i oceniał. Sama również tego nie oceniaj surowo, nie szukaj ideału, ale właśnie tej ciągłości ruchu, niezależnie jak to mogłoby w danym momencie wyglądać na zewnątrz. Chodzi o zabawę, badanie, odkrywanie, szukanie ciągłości w odczuwaniu, w doświadczeniu, a nie znalezienie jakiegoś ideału.
Pomyśl sobie o ruchu, jako o ciągu ruchów, gdy każdy ruch przechodzi w następny. Gdy każdy ruch dotyka następnego, gdy każdy ruch przeradza się w następny, następny, i następny. I sprawdź, jak Ci z tym jest, jak Ci z tym było. Gdy dojdziemy do jakiejś granicy ruchu, możemy zwolnić i poszukać tego dalej. Czasem ruch tylko odrobinę zmieni trajektorię i wróci podobną drogą, ale jednak trochę inną, jakby się nie chciało przeciąć taśmy. Innym razem dochodząc do granicy ruchu zacznij przemieszczać się w przestrzeni, albo pozwól by ten ruch poprowadził ciało do innej pozycji.